سلول های بنیادی مجاری آسیب دیده را در موش ها ترمیم میکنند.این روش ممکن است روزی جایگزین روش پیوند عضو در میان مردم شود.

یک مطالعه جدید نشان داده است که سلولهای بنیادی تزریق شده به چشم های موش هایی که قرنیه معیوب دارند ، قرنیه ها را به حال طبیعی تر برگردانده اند.
محققان امیدوارند که این روش ممکن است روزی در انسان استفاده شود. هر ساله حدود 40،000 چنین پیوندهایی در ایالات متحده انجام می شود.
جیمز فدنبرگ ، محقق ارشد چشم پزشکی در دانشگاه Pittsburgh گفت: “سلولهای بنیادی ماتریس(بستر) شبیه زخم را گرفتند ، آن را ترمیم كردند و آن را بیشتر شبیه حالت طبیعی كردند.ما شگفت زده و خوشحال شدیم.”
گزارشی از این مطالعه در نسخه آنلاین ژورنال Stem Cells در 9 آوریل وجود دارد.
قرنیه لایه جلویی چشم شفاف است که به عنوان مانع محافظتی عمل می کند و در کنار عدسی به متمرکز شدن نور کمک می کند. قرنیه می تواند بافت زخم ناشی از التهاب مزمن ناشی از عفونت یا سایر شرایط و صدمات مانند سوختگی های شیمیایی یا حرارتی یا آسیب های دیگر ایجاد کند.
بافت زخم می تواند باعث از بین رفتن شفافیت قرنیه و جلوگیری از تمرکز نور شود و این می تواند به از بین رفتن دقت بینایی از جمله ایجاد دید ابری و مبهم منجر شود که گاهی اوقات با عبارت شیشه یخ زده توصیف می شود.
فوندربورگ گفته بود: “تنها روش درمانی مؤثر پیوند قرنیه است.”
چند سال پیش ، با استفاده از جسد انسانها ،فوندربورگ و همکارانش سلولهای بنیادی را از بستره(بافت بنیادی) جمع آوری کردند ( بستری از الیاف کلاژن که به قرنیه استحکام می بخشد).
*وی گفت در یک قرنیه سالم الیاف کلاژن به موازات یکدیگر قرار میگیرند و بسیار سازمان یافته اند. و در یک قرنیه آسیب دیده ، ماتریکس نامنظم و به هم ریخته است.
محققان پس از رشد کشت سلولهای بنیادی در آزمایشگاه ، سلولهای بنیادی را به چشم های چشم موشهایی که پرورش داده شده اند تزریق می کنند که قرنیه معیوب داشته باشند و این همانند بافت زخم در انسان است.
بنا به گزارش محققان بعد از سه ماه ، سلول های بنیادی باعث بازسازی رشته های کلاژن شد که باعث شد قرنیه های آسیب دیده در موش ها سالم بنظر برسند. بعد از گذشت یک سال ، قرنیه موشها هنوز هم طبیعی به نظر می رسید.
دکتر ریچارد بنسینگر ، سخنگوی آکادمی چشم پزشکی آمریکا گفت: سلولهای بنیادی در آزمایشات بالینی در انسان برای بازسازی سایر بافتهای چشم از جمله بافت پوششی استفاده می شوند. اما وی هشدار داد كه وضعیت زخم مانند در موشها با بافت زخم ناشی از آسیب یا عفونت در انسان متفاوت است.
او گفت که قرنیه موش ها حاوی ” بافت معییوب از نظر بیوشیمیایی” هستند که پروتئین لازم برای تشکیل صحیح قالب کلاژن را ندارد.
چشم انسان به همراه بافت زخم فاقد کمبود پروتئین است و مشکلات دیگری دارد.
بنسینگر گفت: “در موش ها ، جایگزینی پروتئین گمشده معماری طبیعی قرنیه را بازیابی می کند.” “قرنیه های آسیب دیده در انسان چیزی را از دست نمی دهند ، اما تعداد زیادی پروتئین به طور گسترده دارند که باعث ایجاد زخم می شوند. درمان چنین جای زخم با پروتئین جایگزینی که از قبل به وجود می آید ، احتمالاً باعث تغییر در وضعیت زخم نمی شود.
” دکتر ایوان شواب ، استاد چشم پزشکی و مدیر خدمات قرنیه و بیماریهای خارجی در دانشگاه کالیفرنیا ، دیویس ، خوشبین تر بود.
شواب گفت: “اگرچه مراحل بسیاری برای رساندن این به مرحله آزمایش انسانی باقی مانده است ، اما این یک گام واقعی زیستی است.” “این نه تنها راه های جدیدی را برای توسعه احتمالی بافت های قرنیه فراهم می کند ، بلکه راه های جدیدی را برای سایر بافت ها نیز ایجاد می کند. این تیم باید برای کارهای برجسته ستایش شود.
” فوندنبورگ گفت که توسعه کشت سلول های بنیادی مناسب برای آزمایش در انسان حدود دو سال زمان خواهد برد ، پس از آن امیدوارند آزمایش های بالینی را شروع کند.
تا به امروز ، در ایالات متحده کمبود قرنیه برای پیوند وجود نداشته است ، اگرچه در کشورهایی که ممنوعیت های مذهبی و فرهنگی از اهدا یا استفاده از اجزای بدن از جانباختگان وجود دارد ، کمبودهایی وجود دارد.
فوندربورگ گفت ، با این حال ، عمل جراحی اصلاح چشم LASIK، قرنیه را برای پیوند به شکل نامناسب درمی آورد ، که می تواند به معنی ایجاد کمبود در سالهای آینده باشد.
بنسینجر گفت ، قرنیه های پیوند زده شده ، خطر کمتری برای پس زدگی دارند و حتی نیازی به مصرف داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی نیست. وی گفت: اما به دلیل ویژگی های بافت زخم ، افراد دارای آسیب های قرنیه اغلب کاندیداهای مناسبی برای پیوند قرنیه نیستند و میزان رد در بین آنها بیشتر است.

منبع: http://www.stem-cells-news.com/1/stem-cells-repair-damaged-corneas-in-mice-procedure-may-someday-replace-transplants-in-people/