انجمن سلول های بنیادی و پزشکی بازساختی دانشگاه شاهد
در بعضی از موارد ، شکستگی استخوان نیازمند جایگزین هایی برای پایدار سازی و ترمیم موثر استخوانِ شکسته شده است . اگر چه ایمپلنت ها می توانند باعث عفونت های جدی استخوانی شوند مانند التهاب مغز استخوان(استئومیلیت) که تنها می تواند با درمان طولانی مدت آنتی بیوتیکی مدیریت شود. نتیجتاً این موضوع خطر کمک به پیشرفت مقاومت آنتی بیوتیکی باکتری ها را به همراه دارد. امروزه تلاش های جدی برای ارتقای آنتی بیوتیک های جدید که این مقاومت آنتی بیوتیکی باکتری ها را پوشش می دهد ، در حال انجام است ، که این راهی متفاوت برای مطالعه اثرات آنتی بیوتیکی سلول های بنیادی مورد مطالعه بوده است. یک نوع آن به اصطلاح سلول های بنیادی مزانشیمی است که به طور طبیعی در مغز استخوان در بافت های ذخیره ای در کنار دیگر سلول ها قرار دارند و نشان داده شده که ویژگی های آنتی باکتریال نیز دارند.
تامون کاباتا، نویسنده مربوط به این مطالعه می گوید:” سلول های بنیادی برخاسته از بافت ذخیره ای، یا ADSC ها،(Adipose-Derived Stem Cells)مزیت بارز فراوان بودن در بافت های ذخیره ای زیر پوستی را دارند و بنابراین می توانند به آسانی نمونه برداری شوند.”
” هدف مطالعه ما این بود که اثرات درمانی ADSC ها را در ترکیب با آنتی بیوتیک سیپروفلاکساسین در یک مدل حیوانی با استئومیلیت ناشی از ایمپلنت را پیدا کنیم.”
محققان برای رسیدن به هدفشان، ابتدا روی اثرات سیپروفلاکساسین روی ADSC ها تمرکز کردند و یک رشد مطلوب (با کمترین هدر رفت) و وابسته به زمان از ADSC ها با استفاده از آنتی بیوتیک در ۲۴ ساعت نخست بدون هیچ اثر مخربی از سیپروفلاکساسین روی عملکرد(سلول ها) یا زنده مانی سلول های بنیادی یافتند.
سپس محققان فعالیت ضد میکروبی ADSC های رشد یافته ی آنتی بیوتیکی را در شرایط آزمایشگاهی (در یک لوله) آزمایش کردند و دریافتند که آنها به طور موثری رشد باکتریوم اس.اورئوس (bacterium S.aureus) را که همچنین میکروب اصلی است که باعث استئومیلیت مربوط به ایمپلنت می شود را کاهش داده اند.
اما آیا این راه حل جدید می تواند استئومیلیت ایمپلنتی را در یک ارگانیسم زنده تسکین دهد؟ محققان این را روی موش های صحرایی که با استفاده از پیچ های پوشانده شده با باکتری های اس.اورئوس ایمپلنت های استخوانی را دریافت کرده بودند، آزمایش کردند. موش های صحرایی ۷ روز پس از جراحی، مبتلا به التهاب مغز استخوان(استئومیلیت) شدند. سپس محققان یکی از موارد زیر را [جداگانه] روی حیوانات اعمال کردند:
1) ADSC هایی که با سیپروفلاکساسین رشد یافته بودند.
2) ADSC ها(بدون آنتی بیوتیک)
3) صرفا آنتی بیوتیک
4) هیچ درمانی اعمال نشد.
چون استئومیلیت می تواند منجر به ورم بافت نرم (مغز استخوان) و شکل گیری آبسه(تورم+چرک) در ناحیه عفونت شود، محققان ناحیه بیماری را در حیوانات اندازه گیری کردند و دریافتند ADSC هایی که همراه با سیپروفلاکساسین رشد یافته بودند، به عنوان یک درمان موثر بروز یافتند. محققان با استفاده از روش تصویر برداری microCT برای تصویر سازی از استخوان های عفونی، دریافتند که سیپروفلاکساسین همراه با ADSC ، ظاهر شدن استولیز(خوردگی استخوان) را کاهش داده است ، که نه تنها برای سلامت استخوان بلکه برای پایداری ایمپلنت هم مهم است.
کاباتا افزود :” اینها نتایج شگفت آوری هستند که نشان می دهند چگونه ADSC ها می توانند به طور موثری همراه آنتی بیوتیک ها برای اعمال یک اثر ضد میکروبی قوی، رشد یابند. یافته های یک درمان بالقوه جدید را برای استئومیلیت های ایمپلنتی نوید می دهند، برای اینکه درمان های متعارف صرفا همراه با آنتی بیوتیک ها معمولا رضایت بخش نیستند.”
برای مشاهده سایت مرجع، روی تصویر فوق کلیک کنید.
